Σούπερ.

Λέω να γράψω κάτι και κολλάω, κολλάω αλλά τελικά γράφω. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, παραπονιέμαι ψεύτικα, θέλω χάδι. Μου φαίνονται κάποια πράγματα μάταια, κάποια κείμενα, κάποια παιχνίδια, κάποιες κουβέντες, και …….οι συνταγές. Τί οι συνταγές; Ναι, οι συνταγές. Μου φαίνονται μάταιες. Λες και πρέπει να τρως κανονικά ΦΑΓΗΤΑ μόνο όταν είσαι κάπως, κάπως πιο ισορροπημένα(;), αλλιώς φάε τοστ, φάε κορν φλέικς, φάε γιαούρτια, φάε ψωμιά σκέτα, φάε πολύ, φάε λίγο, φάε γκούντι που λέει κι ο Νικόλας, φάε κρουασΑΝ. Μην τα κάνεις μαγειρέματα όμως, τα μαγειρέματα δεν είναι για τώρα. Ωωωωωωωω, βλακείες θα μου πεις, το ξέρω, το ξέρω ότι πολλοί θα διαβάσουν, λίγοι θα καταλάβουν. Μόνο ίσως να με ακούσει μπορεί κάποιος τώρα, δεν τα μπορώ εγώ όμως άλλο αυτά τα ψυχαναλυτικά, αυτιά παντού, και ομολογώ πως δεν τολμώ να φανταστώ πως θα ‘ταν αν δεν υπήρχαν κι αυτά… Γενικά, σαν να με πιάνει κάτι να θέλω να πω πολλά αλλά και τίποτα μαζί. Είναι αυτό το φίλινγκ του γουάου(ε!) μπλόγκερ που μετά από δυο χρόνια, νιώθει σφιγμένος. Δεν είναι ότι με πειράζει η έκθεση, δεν με ενόχλησε ποτέ, έχω μάθει να λέω πολλά και να γράφω ακόμα περισσότερα. Κάτι με κάνει όμως τώρα να έχω μια απορία μέσα στη σιωπή. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τον εαυτό μου ζωγραφισμένο σε χαρτί με ένα φερμουάρ στο στόμα. Εχουν συμβεί κάποια πράγματα, δεν έχουν συμβεί κάποια άλλα, ναι, αυτό είναι η ζωή, αυτή, αυτή εδώ η καθημερινότητα, δεν είναι ότι κάποτε θα γίνουν όλα   α λ λ ι ώ ς, την έχω (ξε)περάσει αυτήν την φάση, την έχω αφήσει πολύ πίσω μου. Και ίδια να ‘ναι, και καλύτερα κι χειρότερα, το ‘χω αποφασίσει, δεν με νοιάζει, εγώ καλά θα είμαι. Ίσως στα  πολύ δύσκολα να παίζω πάκμαν και να φοράω κραγιόν, μπορεί να καπνίζω κιόλα στο σκοτάδι. Δεν ξέρω. Ό, τι χρειαστεί, καλά να είμαι, θα το κάνω. Αν χρειαστεί να κολυμπήσω, θα γίνω δελφίνι. Κάπου το άκουσα αυτό, δεν είναι δικό μου. Δική μου είναι μόνο η απεικόνιση της ψυχής μου στο σώμα μου και του σώματός μου στον καθρέφτη και την μνήμη μου. Εγώ, μόνο εγώ είμαι, κανείς άλλος, κι όχι στα σίγουρα όσοι έφυγαν ηθελημένα. Αυτάαααα λοιπόν, χωρίς νοσταλγίες και στεναχωρίες, αυτά, απλά κι όμορφα. Ίσως φύγω κι εγώ, ίσως μείνω. Το θέμα για μένα είναι να έχεις την δύναμη να λες «κυνηγάω τα όνειρά μου», να ακούς αυτό που μέσα σου σπαρταράει, αυτό που άλλες φορές κοιμάται, άλλες ξυπνάει, γιατί κι αν κάπως κάποτε αποκοιμήθηκε, σίγουρα θα ξυπνήσει κάποια στιγμή, είναι θέμα χρόνου, αυτό επομένως, αυτή τη φλόγα να μπορείς να την μετουσιώνεις σχέδια κι οράματα. Κι είναι δύσκολο, ναι, γιατί έτσι της πρέπει. Γράφω σοβαρά, ε; Έχω πάρει κι ύφος σκεπτόμενου ατόμου, με βλέπω, με φαντάζομαι, γελάω. Κι όσοι βιαστούν να συμπεράνουν ότι το κείμενο είναι απόρροια γκομενο_καταστασο_προβληματων_μου_το_παιζει_δυσκολος_ο_νεαρος, έχω να απαντήσω πως είναι κάτι πέρα από αυτό, κάτι πιο μεγάλο, όπως το όνειρο, ένα όνειρο μέσα σε μία σαπουνόφουσκα από αυτές που αρέσουν στα παιδιά και κάνουν φου φου και προσπαθούν να την φτιάξουν μεγάλη, όσο πιο μεγάλη γίνεται. Πρέπει να μπορούμε να είμαστε σούπερ και να ονειρευόμαστε έτσι. Σαν σούπερ σνούπερ, σούπερ γκούφι, σούπερ (γου)μαν, ό,τι σούπερ μπορεί ο καθένας μας. Γράφω κι είναι και μια σούπερ μύγα τόση ώρα μέσα στο δωμάτιο, έχει αρχίσει να με αποσπά, κάνει ζιν, ζιν, ζιν, ζιν. Γελάω, σταματάω, να είμαστε όλοι καλά, τι άλλο να πω;