Ο Τσακ Νόρις, το pac man κι εγώ

Σάββατο βράδυ που τυγχάνει να είμαι μέσα. Ναι, αυτό το σοβαρό φθινόπωρο που λέει κι η Ada. Έχω χαζέψει σε διάφορες ταινίες στον υπολογιστή, έχω κάνει αισθητή την διαδικτυακή μου παρουσία, έχω ασχοληθεί με το αγαπημένο πακ μαν. Ναι, αυτό που ο Chuck Norris τρώει τα φαντάσματα χωρίς να τρώει τις μεγαλύτερες τελείες. Γιατί  έτσι, γιατί μπορεί, γιατί είναι ο Chuck Norris. Κι εγώ είμαι η Holly και σας γράφω πίσω από πέπλα αλλά και μέσα τους, κι ας καταλάβετε ό,τι θέλετε με αυτό. Τρώγοντας τις τελείες, αναρωτιέμαι γενικώς γουάτ ιζ ολ αμπάουτ. Τελείες, φαντάσματα, πόντοι. Έτσι απλά. Ναι, αναρωτιέμαι, μετά το φαγητό μου, το κρασί μου, το τυρί μου, το ξανά κρασί μου. Χτυπάει το κινητό, κάνω ένα διάλλειμα από το παιχνίδι, σταματάω προσωρινώς, τα χάνουν τα φαντασματάκια, πιάνει η άκρη του ματιού μου την πεταμένη AV στο πάτωμα, κοιτάζω την στήλη «Ζωντανός στην πόλη». Ναι, ζωντανός. Δεν πρέπει να το ξεχνάω. #Sineiditopoiisi megatonon. Μιλάω στο κινητό. Το κλείνω. Σκέφτομαι να επιστρέψω στο γκέιμ ως άλλος γκοστ μπάστερ. Λέω να βγω. Δεν ξέρω πως θα περάσω. Αλλά θα είμαι «Έξω στην πόλη». Ναι, αυτή την νύχτα που τα ξημερώματα προς Κυριακή στις 04:00, οι δείκτες του ρολογιού θα πρέπει να γυρίσουν μία ώρα πίσω και να δείξουν και πάλι 03:00. Μα πίσω; Κι αυτό πρέπει να το κάνουμε μία φορά άραγες ή υπάρχει loop; Στις 04:00 πάλι 03:00, κτλ; Το διευκρινίζει κανείς; Αναρωτιέμαι ξανά. Και τα φαντάσματα τί θα γίνουν άμα δεν συνεχίσω το παιχνίδι; Αυτά του παρελθόντος. Θα χαθούν; Βάζουμε τελείες ή μπαίνουν μοναχές τους; Και ποιός τελικά παίρνει τους πόντους; Τα σκέφτεται κανείς όλα αυτά ή τα φοβάται; Ή όταν είναι ευτυχισμένος τα ξεχνά; Ή όταν είναι αυτάρεσκος τα ξεχνά; Ή όταν είναι άρρωστος παύλα με δυσκολίες τα ξεχνά; Ή όταν είναι πιο έξυπνος παύλα ανθεκτικός τα ξεχνά; Είναι πιο «σωστό»; Να ξεχνάμε, ε; Για να έρχεται το ¨τώρα», για να έρθει το «μετά»;

Θα μείνει στο pause το παιχνίδι. Φοράω το κραγιόν μου.